Uitdagen

December 2004

Ik ben op gesprek gevraagd bij een directeur van een school. Ik heb mijn LIO-stage gelopen binnen dezelfde stichting en zodoende heeft hij mijn gegevens.
Net een paar maanden afgestudeerd, 22 jaar, weinig ervaring, maar ontzettend gedreven en echt toe aan een eigen klas.

Hij zit letterlijk met zijn handen in het haar als ik binnenkom. Ik krijg een stoel aangeboden en een kop thee en hij valt meteen met de deur in huis: "Ik heb een tijdelijke baan voor je, maar ik denk dat je het niet kunt."

Ik moet even herstellen van deze zin, maar ik besluit te blijven zitten en te luisteren. Hij heeft twee scholen en hij heeft de groep 7 van de ene school, gecombineerd met de groep 8 van de andere school en ze zitten in een schoolwoning. De chemie is niet allerbest en de fulltime juf is in verwachting en gaat na de Kerstvakantie met verlof.

"Nogmaals, ik denk dat je het niet kunt, maar ik heb niemand anders."
We praten nog even verder en hij vraagt me erover na te denken. Hij zou graag voor het einde van de dag weten wat ik doe.
Met de deurklink in mijn handen zegt hij nog: "Als je dit doet en het lukt je, dan kun je echt alles!"

Op de terugweg in de volkswagenbus van mijn vader praat ik tegen mezelf. "Wat nou? Dat kun jij niet? Pff, ik zal eens laten zien dat ik dat wel kan!"

Die avond heb ik hem laten weten dat ik met heel veel plezier deze uitdaging aanging.
Toegegeven: het was een pittig jaar. Ze hebben van alles bij me uitgeprobeerd en stiekem heb ik een rondedansje gedaan toen het jaar erop zat.

Tijdens de afscheidsborrel komt de directeur naar me toe. "He vrouw, je hebt het hem geflikt hè?! Dat wist ik al wel, hoor, dat je dit zou kunnen. Ik had alleen het gevoel dat ik je moest uitdagen."